محلّ تولّد آن حضرت، خانه خدیجه دختر خویلد «امّ المؤمنین» بود. این خانه در کوچه های مکّه مکرّمه معروف به کوچه های عطاران قرار داشت.

ازرقی گوید: این خانه به زادگاه فاطمه علیهاالسلام معروف است؛ زیرا فاطمه و دیگر فرزندان خدیجه از رسول خدا در آن تولد یافته اند.

همچنین به گفته ازرقی، ازدواج پیامبر با خدیجه در این خانه واقع شده و وفات خدیجه نیز در این خانه بوده است و پیامبر خدا در این خانه سکونت داشتند تا هنگامی که به مدینه هجرت کردند. بعد از این، خانه در اختیار عقیل پسر ابوطالب بود و گویند معاویه در دوران خلافتش آن را از عقیل خریداری کرد و آن را به مسجد تبدیل نمود و مردم در آن نماز می خواندند که امروز از آن خانه اثری نیست. امّا در گذشته پایین تر از سطح کوچه بوده و چند پله فاصله داشته و در سمت چپ آن سکویی به اندازه سی سانتی متر ارتفاع، با طول ده متر و عرض چهار متر قرار داشته است. همچنین مکتب خانه ای در آن بوده است که کودکان در آنجا قرآن می آموختند. در سمت راست خانه درِ کوچکی بوده که با دو پلّه به کوچه ای با عرض دو متر راه داشته است.

این خانه دارای سه در بود: یکی در سمت چپ به اتاق کوچکی به مساحت سه متر در کمتر از سه متر که جای عبادت پیامبر صلی اللَّه علیه و آله بوده و در آنجا بر آن حضرت وحی نازل می شده است. در سمت راست نسبت به کسی که وارد خانه می شود، محلی پایین تر از سطح زمین وجود داشته که آن را وضوخانه آن حضرت گفته اند.

درِ دوم، روبروی کسی بوده که وارد می شده است، این در به مکانی وسیع تر باز می شده و شش متر در چهار متر مساحت داشته که محل سکونت پیامبر و خدیجه بوده است.

درِ سوم که سمت راست قرار داشته متعلّق به اتاقی بوده با طول چهار متر در عرض هفت متر که در وسط آن مقصوره کوچکی بوده که بر جایگاه ولادت حضرت فاطمه زهرا علیهاالسلام قرار می گرفته است. بر دیوار شرقی این اتاق «رَفی» است که روی آن قطعه سنگی از دستاس های قدیم نهاده شده که می گویند این دستاسِ حضرت زهرا علیهاالسلام است که در زمان حیات از آن استفاده می کرده است.

به موازات طول خانه و گذرگاه بیرونی و سکوی داخلی از شمال، فضایی است با ارتفاع یک متر و نیم به مساحت شش متر در هفت متر که تصوّر می شود این محل همان جایی باشد که حضرت خدیجه مال التجاره خود را در آن نگهداری می کرده است. این بود مشخصات خانه چنانکه «بتانونی» در سفرنامه خود آورده است. با کمال تأسف با روی کار آمدن فرقه وهابیت و حاکمیت جابرانه آنها بر حرمین شریفین نه تنها به احیاء و ترویج این گونه بناهای ارزشمند توجهی نشد، بلکه وهابیان از همان روزهای اول سلطه سعی در محو و ویران کردن آثار ارزنده تاریخ اسلام داشته اند.