دیدگاه معصومین در رابطه با عزای اباعبدالله علیه السلام:قال الرضا علیه السلام :«من کان یوم عاشورا یوم مصیبته و حزنه و بکائه جعل الله عزّوجّل یوم القیامه یوم فرحه و سروده»: هر کس که عاشورا ، روز
مصیبت و اندوه و گریه اش باشد ، خداوند روز قیامت را برای او روز شادی و سرور قرار می دهد/ بحارالانوار ، ج 44، ص 284.
امام رضا علیه السلام به پسر شبیب فرمودند:«... ان یوم الحسین اقرح جفوفننا و اسل دموعنا و اذل عزیزنا بارض کرب و بلاء و اورثنا الکرب و البلاء الی یوم الانقضاء ...»:
همانا روز حسین علیه السلام ،پلک های ما را زخم کرده و اشک های ما را جاری ساخته و عزیز ما را در زمین کرب و بلاء ذلیل کرده است و تا روز انقضاء (دنیا) غصه و بلا را برای ما ارث گذارده است./بحارالانوار ، ج 44 ، ص 285.
شیخ طوسی از امام صادق(ع) نقل کرده که فرمودند: "لاشئ فیاللطم علی الخدود سوی الإستغفار والتوبه، وقد شققن الجیوب ولطمن الخدودالفاطمیات علی الحسین بن علی(ع) وعلی مثله تلطم الخدود وتشقّ الجیوب" :چیزی در زدن بر صورت به جز استغفار و توبه نیست؛ و زنان فاطمی در سوگ حسینبن علی(ع) گریبان چاک داده و به صورت زدند، و بر مثل حسین باید به صورتزده و گریبان چاک داد.("تهذیب الاحکام"، ج8، ص325)امامصادق(ع) درباره جزع در عزا فرمودند: "کل جزع و بکاء مکروه سوی الجزع والبکاء علی الحسین(ع)." هر گونه جزع و گریه مکروه است مگر جزع و گریه برایامام حسین (ع) (بحارالانوار، ج44، ص280)
امام صادق(ع) به فضیل فرمودند: تجلسون وتحدثون؟ قال:نعم، جعلت فداک، قال: إن تلک المجالس أحبها فأحیوا أمرنا یا فضیل!، فرحمالله من أحیی أمرنا. یا فضیل! من ذکرنا او ذاکرنا عنده فخرج من عینه مثلجناح الذباب غفر الله له ذنوبه ولو کانت أکثر من زبد البحر
آیا مجالس عزا برپا می کنید و از اهل بیت و آنچه بر آنان گذشته استصحبت می کنید؟ فضیل می گوید گفتم: آری قربانت گردم. امام فرمودند: اینگونه مجالس را دوست دارم. پس امر ما را زنده گردانید، که هر کس امر ما رازنده کند مورد لطف و رحمت خدا قرار می گیرد. ای فضیل! هر کس از ما یادکند، یا نزد او از ما یاد کنند و به اندازه بال مگسی اشک بریزد، خداگناهانش را می آمرزد، اگر چه بیش از کف دریا باشد
کلینی به سندخود از جابر نقل می کند که به امام باقر(ع) عرض کرد: جزع چیست؟ حضرتفرمودند: "أشد الجزع اصراخ بالویل و العویل و لطم الوجه و الصدر ..."شدیدترین جزع، فریاد واویلا و صیحه و زدن به صورت و سینه است...("وسائلالشیعه"، ج2، ص 915)
ادامه دارد ...